Eski Endülüs Hükümdarlarından biri fakir bir kadının arazisine yeni bir saray yapılmasını emretti. Arazi hükümdarın sarayına alındı ve hükümdar arsanın bedelini de ödemedi. Zor durumda kalan kadın, çareyi, hükümdarı, zamanın kadısına şikâyet etmekle buldu. Zamanın Şeyhülislâmı, kadını dinleyerek haklı olduğuna karar verdikten sonra, hükümdara hiç bir şey demeden bir çuval ve bir de kazma kürek alıp kadının arsasından toprak doldurmaya başladı.
Hükümdar sarayından Şeyhülîslâmı seyrediyor ve:
– Herhalde Şeyhülislâm aklını yitirmiş olsa gerek, diyordu. Şeyhülislâm çuvala biraz toprak doldurdu ve sırtına alarak götürmek istedi. Fakat ihtiyar olduğundan ve toprağında ağır olduğundan kaldıramamıştı. Az daha toprak koyup çuvalı ağzına kadar doldurdu. Yine kaldırmak istediğinde tabi ki, kaldıramaz! Şeyhü’l İslâmın bu acayip halini seyreden hükümdar fazla sabredemeyip huzuruna çağırır ve:
– Hocam, sen bu zayıflığınla bu çuvalı nasıl kaldıracaksın? Bir de çuvalı boşaltacağına sürekli dolduruyorsun. Bunu kaldıramayacağını düşünemiyor musun? diye sordu. Şeyhülislâmın istediği olmuştu:
– Peki Sultanım, siz benim gücümün o çuvalı kaldıramayacağını biliyorsunuz da yarın bir gün huzur-u İlâhîde o arsayı kaldıracak kuvvete sahip olamayacağınızı neden düşünemiyorsunuz?
Sizin omzunuz benim omuzlarımdan çok mu güçlü? diye konuşmaya başlayınca hükümdar yanlış yaptığını, hocanın kendisini uyarı için böyle bir şey yaptığını anladı ve kadının arsasını geri vermeye ikna oldu.
Umarım Padişah ve Fakir Kadının Arsası herkes için ders verici hikaye olmuştur.
