Japonya’da 4. yüzyılın sonuna doğru tahta oturan İmparator Nintoku, yüksekçe bir kuleye çıkar ve ülkesine bakar. Bulutlara doğru yükselen tek duman dahi göremeyince, halkının fakir düştüğünü ve bu yüzden hiç kimsenin evinde pirinç bile pişiremediğini anlar.
Hemen bir ferman çıkartan Nintoku, halkının üç yıl boyunca bir tek kendileri için çalışması emrini verir. Sarayda çalışanları dahi evlerine gönderir…
Sadece kendileri için çalışan halk, üç yılın sonunda fakirlikten kurtulur ve bolluğa kavuşur…
Nintoku yine kuleye çıkar, ülkenin her köşesinde ocakların tütmekte olduğunu gökyüzüne yükselen dumanlardan anlar. Yanındaki eşine büyük bir mutlulukla “artık zenginiz” der…
İmparatoriçe ise üç yıl süren bakımsızlıktan dolayı her köşesi eskiyen, çatısı akan, çiçekleri bile solmuş sarayı göstererek “sen buna zenginlik mi diyorsun” der…
Nintoku’nun cevabı, yüzyıllardır Japonlar’ın aklından çıkmaz; “Halkın fakirliği, bizim fakirliğimizdir, halkın zenginliği de bizim zenginliğimizdir.”
